در این تحقیق، روش نگهداری و تعمیرات یک سیستم مورد بررسی قرار گرفته است. این سیستم در لحظه شروع در وضعیت یک بوده که در آن سیستم کاملا سالم و نو فرض می‌شود. پس از مدت زمانی تصادفی، سیستم خراب و به وضعیت تعمیر می‌رود و پس از آن دوباره شروع به کار می‌کند. اما در این وضعیت طول عمر سیستم به طور تصادفی کمتر از طول عمر آن در وضعیت اولیه خواهد بود. پس از خرابی مجدد سیستم، دوباره تعمیر شده و با طول عمر به طور تصادفی کمتر از طول عمر قبل شروع به کار می‌کند. در نهایت پس از خرابی مجدد سیستم، بررسی می‌گردد که آیا بایستی سیستم اسقاط شده یا بطور اساسی تعمیر گردد. در حین کارکرد سیستم می‌توان از روش‌های نگهداری و تعمیرات پیشگیرانه جهت افزایش طول عمر سیستم بهره برد. چون این اقدامات هزینه‌بر بوده، در این مقاله به ارائه روشی برای بهینه سازی هزینه نگهداری و تعمیر پیشگیرانه پرداخته می‌شود. سپس با ارائه مثالی کاربردهای این روش در سیستم‌هایی با توزیع‌های مختلف آماری نشان داده می‌شود.

وقتی یک سیستم مورد استفاده قرار می‌گیرد، تعیین قابلیت اطمینان این سیستم، یعنی احتمال این که از مدت زمان معینی بیشتر عمر ‌کند،  مورد علاقه است. از طرفی قابلیت اطمینان یک سیستم به ساختار و قابلیت اطمینان اجزای آن نیز بستگی دارد. بنابراین برای افزایش قابلیت اطمینان سیستم می‌توان قابلیت اطمینان اجزای آن را بهبود بخشید. برای این منظور لازم است فعالیت‌های تعمیر و نگهداری  انجام شود که خود منجر به افزایش هزینه‌ها خواهد شد. یک راه دیگر تغییر مکان اجزای سیستم‌ها است. در این مقاله با کمینه کردن هزینه و بیشینه نمودن قابلیت اطمینان یک سیستم سری-موازی، مکان اجزای سیستم و زمان بهینه نگهداری پیشگیرانه تعیین می‌شوند. در انتها، نحوه کاربست روش ارائه شده در یک مثال عددی نشان داده می‌شود.