عملکرد یک سیستم تنها به نحوۀ طراحی آن بستگی ندارد. بلکه برنامه‌ای که برای تعمیر و نگهداری آن در نظر گرفته می‌شود نیز در بهبود عملکرد آن تاثیر بسزایی خواهد داشت. بنابراین یکی از مباحث مهم در قابلیت اعتماد، بحث تعمیر و نگهداری سیستم‌ها است. در این مقاله یک سیستم ‎k‎ از ‎n‎ قابل تعمیر در نظر گرفته می‌شود که در زمان صفر شروع به‌ کار می‌کند. وقتی سیستم خراب می‌شود تحت تعمیر مینیمال قرار می‌گیرد و دوباره شروع به کار می‌کند. با استفاده از رابطه بین مفاهیم تعمیر مینیمال و مقادیر رکوردی، تابع قابلیت اعتماد، تابع نرخ خطر، تابع میانگین مانده‌ عمر و برخی از ویژگی‌های قابلیت اعتماد این سیستم به‌دست می‌آید. همچنین به کمک برخی از ترتیب‌های تصادفی شناخته شده، طول عمر و مانده عمر دو سیستم k‎ از ‎n‎ قابل تعمیر مقایسه می‌شوند. در پایان با توجه به نوع اطلاعات موجود درباره‌ طول عمر سیستم‌های ‎k‎ از ‎n‎، فواصل پیش‌بینی ناپارامتری برای طول عمر سیستم قابل تعمیر مورد نظر به‌دست خواهد آمد‎.

افزونگی و کاهش دو روش اصلی برای بهبود قابلیت اعتماد سیستم هستند. در روش افزونگی، قابلیت  اعتماد سیستم با افزودن مولفه‌های اضافی به برخی از مولفه‌های اصلی سیستم بهبود می‌یابد. در روش کاهش قابلیت اعتماد سیستم با کاهش نرخ شکست همه یا برخی از مولفه‌های سیستم افزایش می‌یابد. این مقاله به بررسی هم‌ارزی بین روش‌های افزونگی و کاهش براساس مفهوم عامل‌های هم‌ارزی قابلیت اعتماد می‌پردازد. یک فرمول بسته برای محاسبه عامل هم‌ارزی بقاء به‌دست می‌آید. این عامل، میزان کاهش در نرخ خطر مولفه‌(های) یک سیستم برای اینکه قابلیت اعتماد آن برابر با زمانی باشد که به یکی از روش‌های افزونگی بهبود یافته است را مشخص می‌کند. تاثیر اندازه اهمیت مولفه نیز در نتایج به‌دست آمده، مورد مطالعه قرار گرفته ‌است.