یک چالش اساسی در استنباط مدل‌های آمیخته، معرفی معیارهای کارا برای انتخاب مدل است. منبع اصلی این چالش نیز برازش و محاسبه ماکسیمم تابع درستنمایی مدل می‌باشد. داده تاگی روش جدیدی است که برای برازش کارای مدل‌های آمیخته با روش ماکسیمم درستنمایی پیشنهاد شده است. این روش، اخیرا، طرفداران زیادی پیدا کرده است و مشکلات عمده سایر روش‌های استنباط مبتنی بر درستنمایی در مدل‌های آمیخته را ندارد. یکی از معایب این روش، عدم توانایی محاسبه مقدار ماکسیمم تابع درستنمایی است. این مقدار یک کمیت کلیدی در معرفی و محاسبه معیارهای انتخاب مدل محسوب می‌شود. بنابراین به‌نظر می‌رسد با روش داده تاگی نمی‌توان یک معیار اطلاع مناسب، به‌طور مستقیم، برای یافتن بهترین مدل در رده مدل‌های آمیخته، تعریف کرد. این پژوهش تلاشی است در جهت نقض این باور. در این مقاله، یک معیار مبتنی بر روش داده تاگی معرفی می‌شود و عملکرد آن در یک مطالعه شبیه‌سازی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.

داده‌های شمارشی زمین‌آماری در جوامع متناهی در کاربردهای مختلفی، مثل مدیریت شهری و پزشکی، دیده می‌شوند. مدل معمول برای تحلیل این نوع پاسخ‌ها، مدل لوجیت-دوجمله‌ای فضایی است. در اکثر موقعیت‌های کاربردی، این نوع داده‌ها جدا از تغییرپذیری فضایی دارای بیش‌پراکندگی هستند که مدل دوجمله‌ای توانایی مدل‌بندی آن را ندارد. رهیافت جانشین در این حالت، یک مدل بتا-دوجمله‌ای است که از انعطاف لازم برای لحاظ کردن بیش‌پراکنشی موجود در داده‌ها برخوردار است. در این مقاله، ابتدا برازش مدل بتا-دوجمله‌ای فضایی برای داده‌های شمارشی زمین‌آماری با یک رهیافت بیزی ترکیبی مبتنی بر تقریب لاپلاس آشیانی جمع‌بسته و معادلات دیفرانسیل جزیی تصادفی توصیف می‌شود. سپس این مدل، در یک مطالعه موردی، برای تحلیل تعداد تصادف‌های منجر به جرح یا فوت در شهر مشهد به‌کار گرفته می‌شود. همچنین با یک مطالعه شبیه‌سازی، عملکرد مدل پیشنهادی ارزیابی می‌شود.