پژوهش حاضر با هدف بهره‌گیری از یکی از شیوه‌های مرور نظامند، تحت عنوان ‎«‎فراتحلیل»، به تحلیل و ترکیب نتایج پژوهش‌های انجام‎‏‌شده طی سالهای ‎1394‎ تا ‎1388‎ در کشور ایران، در زمینه نقش خودتنظیمی در پیشرفت تحصیلی فراگیرندگان انجام شده است. پژوهش‌های مربوط به بررسی رابطۀ‎ خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی بیشتر در قالب مدل‌های کلاسیک آماری انجام گرفته است؛ درحالی که متغیرهای یاد شده ذاتاً فازی و رابطۀ بین آنها نیز یک رابطۀ فازی است، و از این رو مناسب است که از رویکرد فازی (فراتحلیل فازی) برای تحلیل داده‌ها استفاده نمود. بدین منظور، تعداد ‎50‎ پژوهش انجام‌شده در زمینه نقش خودتنظیمی در پیشرفت تحصیلی، گردآوری و از میان آنها تعداد ‎31‎ پژوهش که قابلیّت بررسی داشت، برای فراتحلیل انتخاب شد. نتایج پژوهش حاضر با بهره‌گیری از روش ترکیب اندازه اثر با رویکرد فازی نشان داد که متغیر خودتنظیمی ‌به تنهایی حدوداً به اندازه ‎4‎ الی ‎17‎ درصد از تغییرات پیشرفت تحصیلی فراگیرندگان را تبیین می‌کند. از یافته‌های این پژوهش می‌توان در طرح‌ریزی برنامه‌های آموزش فراگیرندگان و غنی‌سازی خودتنظیمی و یادگیری مؤثر آنها استفاده کرد.